در بی حرفی مطلق ..

چه حرفها دارم

پس از این خواهم گفت ..

همه گفته و ناگفته ی خویش ... با باران  ..

یا که شاید به نسیم  ..

یا  که می برم  زین  پس همه حرفهایم  را

پای پنجره ی کودکی ام ..

 و خواهم پاشید به سان ارزن .. پیش پای قمری  

تا که شاید روزی ببرد .....

تا ته دنیا ....

 برساند به کسی کو جور است دلش با دل من

شب خالی

        

شبم خالی ز هر قصیده ایست

چشمانم حتی نه به راهی و نه محتاج نگاهی دیگر

من و تنهایی من .. باز اسیریم در شب

 به خودم می گویم :

فردا باز به روی امشب .. خط خواهد زد

کاش فردا زودتر برسد

می هراسم از شب تنهایی خویش

نگاه نو

                      

             در نگاهی نو .. امروز و هر روزم را رنگ دیگر می زنم  

دل من

 دل من از تبار دیوارهای کاهگلیست

مشکن  دل  مرا

شاید...

 

شاید تو ندانی مژه هام نم بی تو

جانم به فدای تو دلم غم بی تو

من با تو به آسمان رسم اما تو...

یک روز نباشی کمرم خم بی تو

بگذار گاهی کرخت شوی

                              

در سیاهیِ شب ...

 آنجا که سکوت ... همیشه در کمینِ دل نشسته است ...

گاه ... یادی ... خاطره ای ...

 آه ...

چه می دانم ... شاید که تصویرِ لبخندی ...

یا که شاید نگاهی که عاشقانه به روی تو خیره گشته است ...

 می تواند دلت را به وجد آورد و آرام سازد وجودِ خسته ات ...

در سیاهیِ شب ...

 وقتی اسیرِ زمهریرِ دلی ...

 گاه یک حس ... گرما بخشِ وجودِ تو خواهد بود ...

این حس را ... هیچوقت ... از دلت مگیر ...

حتی اگر که زمین و زمانه خسته می کنند تو را ...

 حتی اگر بریده ای زِ روزگارِ خویش ...

همیشه حسی هست که روحِ تو را همچون سازی خوش نوا ..

می نوازد ..آرام .. آرام ..

 بگذار مغلوبِ این حس شوی .. بگذار گاهی کرخت شوی ..

درد همیشه هست .. باید که گاهی حتی بی خیالِ درد شوی ..

تا با تمامیِ احساسی که در دلت داری ... آرامش را نفس کشی ...

 آرامشی در کنارِ هر چه خستگیست ...

 تا با تمامیِ احساسی که در دلت داری ..

 لبخند بزنی ... حتی به غمهایت ..

امشب زن کاملِ ناقصی هستم !

              

امشب .....

از آن دخترک معصومِ سر به هوا ....

 هیچ اثری نیست در دلم ..

همان دخترکی که .....

بی خیال می خندد ....

و می دود در پِیِ پروانه هایِ احساسش ...

امشب .....

 زنی در دلم در سکوتِ خویش نشسته است...

زنی که عاقل است ....

 و بهانه هایِ کودکانه به خنده باز نمی کند لبانش را ..

و من بسیار دلتنگم .. دلتنگِ کودکِ دلم ..

بی کودکِ درون ِ خویش ...

 ناقصم .....

 حتی اگر به ظاهر زنِ کاملی باشم

دلم زمزمه ای می خواهد

 

امشب بیا و کاری کن

یادم را بگذار کنارِ بالشت

تا خود صبح درِ گوشش زمزمه کن

دلِ من زمزمه ای می خواهد

زمزمه ای از تهِ دل

زمزمه ای پاک و قشنگ

زمزمه ای که در آن ..

آهسته و زیبا .. صدایم بزنی

و بخوانی در گوشِ دلم

قصه ی دیوانگی و شیداییِ دل

تا با  صدایِ نفسِ عاشقِ خود ..

بر دلِ خسته ی من .. رنگِ تمنا بزنی

حرفی برای همزاد تنهایم ...

            

 کنارِ دریایِ نگهت آرامم ...

---

                  

سرشارم از عطرِ نگاهی که به دلم می پاشی ..

     

                              

یکی هست .. یک جا .. که مرا عشقِ دلش می نامد

او یکی هست .. که حرفهایِ مرا .. از نگاهِ دلِ من می خواند

یکی هست .. یک جا .. که مرا می فهمد

او یکی هست .. که غمهایِ مرا .. از دلِ من می راند

---

شهری هست به نام شهر عشق که نزدیکست.جاییست در عمقِ دلمان .بیا راهی بشویم

 

                                     

من .....

شهری را می شناسم که در آن ... هیچ بدرودی نیست

هر چه هست ... سلام هست و یک لبخند

لبخندی به پهنایِ یک دنیا

لبخندی به زیباییِ یک پیوند

من ......

شهری را می شناسم که در آن ... دیواری نیست

و همه صبح به صبح ... به رویِ دلِ هم می خندند

و در این شهر اثری از غم نیست

و در این شهر اثری از گریه 

یا که قلبی پر از تلخند نیست

و در این شهر ... که شهرِ دلِ ماست

هیچ پایانی نیست 

من عاشقِ شهرِ عشقم

که در آن ... می شود مانا بود

می شود که نَمُرد

این شهرِ قشنگ

حاکمِ عاقل و عادلی دارد همچو دلِ ما

باید راهی بشویم

باید که حتما برسیم

و در این شهر .. باید .. که جاودانه شویم

در جهانی که در آن .. هیچ ابدیتی نمی بینیم

شهرِ عشقی هست ... که حتما ابدیست

با من تو بیا ... تا که مانا بشویم

حیف است بمیرد دل ما

در جهانی که فانیست و گذرا

تو بیا .. راهیِ شهرِ عشقی بشویم

که در آن .. تا همیشه هستیم

جدا از تن ها ی خاکیمان

و دستِ هیچ مرگی

به قلبهایِ ما نمی رسد

و هیچکس با رفتنش .. نمی میرد

شهر قشنگیست .. شهر دل ما

عاشقم به شهرِ عشقی که

جاودانه می کند ما را

در این تنهاییِ ..

با یادِ نگاهت ..

دل خود .. خوش می دارم ...

خوب می دانم ...

که تو هم ...

یکجا ...

با یادی دلخوشی ...

که شاید ..این یاد ... یادِ من باشد ...

شاید تو هم .. کنار تنهایی دلت ...

به یادِ زنی نشسته ای ..

که دلش .. فقط برایِ تو .. جا دارد ..

مثل من ..

که دلی می خواهم ..

که فقط من در دلِ او باشم و بس ...

من که با یادِ دلت .. دلشادم ...

کاش .. تو هم .. به یادِ دل من ... لبخندی بزنی ...

کاش .. از این فرضِ محال ... که من و تو .. مالِ همیم ..

بر دلِ خسته ی خود ... نفسی .. تر و تازه .. بدمی ..

به خوابم بیا امشب ... ای آرزویِ من .... بگذار تا خودِ صبح خوابِ

                                  

امشب .. ستاره هایِ رویاهایِ شبانه ام را روانه ی آسمانِ شب

خواهم کرد .. تا نگیرد دلم زِ تاریکی .. تا نترسد دلم زِ شب

امشب .. با ماه و ستاره ها خواهم خفت

می خواهم تا خودِ صبح .. همدمِ ستاره ها باشم   

با من باش تو ای کبوترِ حسِ من .. بگذار هم پروازِ آرزوهایِ قشنگت

      

با من باش .. تو ای کبوترِ قشنگِ حسِ من

تا که من .. در کنارِ تو .. روزِ دوباره ای را شروع کنم

از کنارِ من تکان نخور .. بگذار هر وقت که خسته ام

از حسِ حضورِ تو .. احساسی تازه تر کنم

با من باش .. تا در کنارِ تو .. احساسِ بهتری کنم

بی نوا فرهاد!

  

آه شیرین این که فرهادت شده بازیچه نیست
من نمی فهمم دگر این سردی تو بهر چیست
                                         آه! فرهاد بی ستون کند و ولی او خنده زد
                              با کلنگش زد ولی او با دل آکنه زد
       در سکوتم من از این آواز سرد و بی صدا
آه!شیرینها چقدر تلخند اینجا ای خدا
                          خوب دیدی چه ساده دل برید از بی ستون
                              بی وفا شیرین: دیدی چی کشید آن بی زبون
بی نوا فرهاد! تلخی شیرین به کامش هم خوش است
بی خیال فرهاد!خوب می دانم که او عاشق کش است
                        آفرین فرهاد عشق را تو خدایی دیده ای
                               نه زمینی و اسیر بلکه او را تو رهایی دیده ای
دل بکن فرهاد تنهایی که خیلی بهتر است
         عشق با ذلت نخواه!تنهایی که دردش کمتر است.

مثل من باش مجنون

آه ! مجنون مانده در این التهاب
                  عشق لیلایش همه بوده سراب؟
آی ! مجنون من که گفتم دل نبند
                 گریه ات کم کن بر این عشقت بخند
جان مجنون،تو دگر اینگونه بی تابی نکن
          او که رفت.دیگر ولش کن اینچنین زاری نکن
بی خیال. مجنون او که عشقت را ندید!
         او سرش گرم است دیگر بر همین عشق جدید
حق هم داری چه سخت است دیدنش با دیگری
            رسم لیلاها همین بود وای بر عشق دنی
این جنونت را دگر بس کن او سزاوارش نیست
         او سزاوار همان است ! بودنش با دیگریست
مثل من باش مجنون، بهر لیلی دل نبند
           بر غم تنهایی خود تکیه کن هردم بخند
او همان لیلاست گفتی که وفایش بی حد است؟
               تو برو لیلا بدان مجنون خدایش ایزد است

 

آره با توام می فهمی تو که شعر رو لبامی
منو تو تنها گذاشتی تو که اشک تو چشامی
با تو ام که خاطراتت واسه من هنوز عذابه
تو که رفتی و ندیدی زندگیم بی تو خرابه
آره با توام توای که دلمو آسون شکستی
منو دست باد دادی ساقطم کردی زه هستی
منو تو آواره کردی حالا رفتی به سلامت
باشه منتظر می مونم دیدارمون به قیامت
تا که اسمشو می آرم می شه اون دار وندارم
اون که رفت منم که مردم خیلی سرده روزگارم
ای خدا ازش گذشتم آخه اون تنها کسم بود
رنجشو طاقت ندارم کس قلب بی کسم بود
ای خدا آروم شکستم یه وقت گریمو نبینه
می ترسم شاید برنجه خدا درد من همینه
خدایا ازت می خوام که اونو تو تنها نزاری
اگه اون تنها بمونه کارم می شه اشک وزاری

غم را اگر از دلم بگیری هیچم

غم را اگر از دلم بگیری هیچم
کعبم تو شدی به دور تو می پیچم
غم چون غم توست تحمل غم دارم
بگذار سبک شم مثه باران بارم
نه گریه سبک نمی کند این دل من
زیرا که هنوز سنگ نگشته دل من
سهراب قدیم بود که آب را کردن گل
سهراب ببین که سنگ کردن حالا دل
با این همه تنهایی و طعنه و درد
با این همه بی تو رفتن روزای سرد
باز حاظر نشوم که تو برنجی حتی کم
آتش نگیر تا  ندانی چه میکشم من ازاین غم

خداحافظ

       

به یادم شمعی در دلت روشن کن .. تا نگیرد دلت بی من

من به یاد تو .. لبخندی می کارم کنار لبان خود

تا یادم نرود که زمانی آرامشِ دلم بودی

خداحافظ

نگو که تنهایی ..

         

آدمها ........ این مسافرانِ راهِ زندگی ..

همه در گذرند .. گاه پر شتاب .. گاه خیلی آهسته ..

همه در گذرند ..

 گذر از تو ..

 اندیشه هایت ..

 احساست .. دلت .. جانت

و در انتها .. باز تو هستی و خودت .. خودِ خودت

پس هیچوقت و در هیچ کجا .. خودت را دستِ کم نگیر

در تنهاییِ تو .. حسیست ..

که در میانِ جمعِ مسافران نخواهی یافت ..

بگذار که بگذارند تو را ... و ... بگذرند ..

فقط سعی کن به رویشان همیشه لبخند بزنی ...

تا خاطره ی لبخندت .. رَه توشه ای برایشان باشد ...

گاه باید .. بارید .. تا گلوی دل درد نگیرد از بغض .. گاه باید سبک

        

گاهی چقدر عجیب ..

 یک قطره اشکِ گرم ..

خنک می کند دلم ..

گاهی چقدر عجیب ..

 با یک قطره اشکِ گرم ..

سر می کند دلم ..

و چه آرام میشود دلم ...

 وقتی که می چکند قطره های بیقرارِ اشک ...

از اَبرَکِ نگاه  ...بر گونه های دل ....

گاهی چه لذتی دارد ...

 لمسِ مهربانِ قطره های دل  ...

لمسِ  قطره هایِ مهربانِ اشک .

ببار باران عشقت را ... بباران آسمانت را ... ببار بر من و این دل

                 

خدایا ....

بباران آسمانت را ....

دلم باران می خواهد .....

تا به زیر قطره های تو .....

 کمی این دل بیاساید .....

بباران آسمانت را .....

به حرفم .. تو .. کمی گوش کن ..

بیا با قطره هایِ عشق ...

من و دل را  نوازش کن ....

در آغوشم بگیر امشب ...

                            

در آغوشم بگیر امشب ....

که من محتاجِ آغوشِ دلی  لبریز از لبخندم .....

که من محتاجِ گرمایِ دلی هستم ...

تا بگیرد از دلم سرمایِ نهانم را ......

در آغوشم بگیر امشب ....

تو .. که گرمی ..

در آغوشم بگیر امشب ....

تو که محرمِ این دلِ سرمازده ی طوفانی ...

و مرهمِ غصه ها و قصه هایش بودی و هستی ....

در آغوشم بگیر امشب ....

تا نلرزم من ... در هجومِ شب ...

تا نلرزم من ... در میانِ تب ....

تا نگردم خسته از غمها .....

دلم آغوشِ بی دغدغه ای را طلب می کند از من ....

تو ..........

بیا ..............

آغوشم باش ........

تا در تو رها شوم از غمِ بود و نبود ....

تا با تو ... نفس کشم در عصرِ آهن و دود ....

تا با تو .. زندگی کنم ...

باز کن آغوشت را ... که من ... محتاجِ یک آغوشِ پر مهرم ...

بگذار در آغوشت رها گردم از غصه هایِ روزگار ......

بگذار در آغوشت .. کمی زندگی کنم ...

شما لبخند دل منید

شما لبخندِ دلِ منید

من این لبخند را از دلم نمی گیرم

بی حرفی مرگِ دل است

حرف را از دلم نمی گیرم

و تا نفس می کشم هنوز

لبخند می زنم به روز

تا نفس می کشم هنوز

لبخند می زنم به رویِ هر چه دوست

باز می نویسم تا که شاید سبک کنم

بارِ ناگفته هایم را

با یک تیر دو نشان خواهم زد

هم خودم راضی می شوم

و هم شمایِ دوست

دوستتون دارم

مرسی که همراهِ حرفهایِ دلم هستید

اما باز هم می گویم

حرفهای دلم قطره هایِ احساسِ منند

که می چکند بر صفحه ای سخت و بی جان

شعر نیستند .. لطفا هیچ نقدی نکنید

مرا هم با همه ی جزر و مدِ احساسم

قبول کنید

من بی هیچ نقابی ..

احساسم را نقاشی می کنم اینجا

چه وقتی که غمگینم ..

چه آن لحظه که از شادی در پوستم نمی گنجم ..

فقط همین ..........

و دیگر هیچ .............

دلت را دست کم نگیر

                       

من فرمانروایِ دلِ خویشم

در قلمرویی که نامش احساسِ من است

جایی که در آن ..دلم همیشه پیروز است

دارم خودم رو دلداری می دم ...

بد نیست گاهی آدم عاشق خودش بشه ...

به زودی بر می گردم

                    

کمی خاموش خواهم ماند

به یک خاموشی مطلق نیازمندم

دیر یا زود دوباره .. بر می گردم

فقط یادتان باشد

که من هستم

جایی کنارِ احساس و افکارتان 

..........

                    

از این بالا .......

 در این تنهاییِ یک دست

چه حسی در دلم دارم ..

از این بالا ........

 در این ساکتِ تاریک

چه  نورانیست ...... خانه های شهر

چه نورانیست ... آسمان و ابر

و این بالا .. چقدر سرد است

عجب سوز و سرمائیست

در این تنهاییِ پر درد

برای میمنت عزیزم ..

                                  

به یادت .. شمعی در دلم روشن کرده ام ..

می بینی؟؟

می بینی که چگونه هنوز هم در دلم هستی ؟؟

و من تا زنده ام .. هیچگاه فراموشت نمی کنم ..

و یادم نمی رود که تا روزهایِ آخر بودنت ..

 لبخند می زدی به روی زندگی .. به رویِ عشق ..

ای دوستِ ندیده ام .... ای آنکه در دلم مأوا گزیده ای ..

من تو را .. تا همیشه دوست خواهم داشت ..

روحِ مهربانت شاد و بازماندگانی که دیگر نیستی میانشان آرام

رویای قشنگ من

             

می خواهم فکر کنم ... که به یادمی

می خواهم فکر کنم ... که همچو  نوازشِ آب

در لحظه های تو جاریست ... اسمِ من

می خواهم خیال کنم .... که همچو  آرامشِ خواب

قراری برای بیتابیِ توست .. دلِ من  

بگذار با این خیالِ قشنگِ دلم خوش باشم

نگو .. عجب خیالِ خامیست .. این خیالِ بیهوده

بگذار فکر کنم که همچو تکرارِ آیه های خدا

تکرارِ نام من .. می کند دلِ بیقرارِ تو  .. آسوده

می خواهم خیال کنم .. که عاشقم هستی

و من در اوجِ افکارِ عاشقانه ات هستم  

می خواهم خیال کنم .. که .. تنها عشقِ دلِ تواَم

من ... به همین خیالِ خامِ دلم .. دل بستم

قطره قطره ی دل من ..می چکند بر خاک و می میرند

         

با حسِ حضورت  .. دلم خرسند است

زیرِ بارانِ قشنگِ احساس

بگذار لبِ خود بر پیشانیِ من

تا نباشم تنها

تا نگیرد دلِ من

تا بخندم با تو

بر همه غمهایم

قطره . قطره ی دل من . می چکند بر خاک و می میرند . اما . من زنده

        

نگاه کن که من .. با تو ..

تا همیشه لبریز از  شرابِ محبتم ...

و هیچ سرمایی از دلم نخواهد گرفت .. 

 آتشِ عشقت را

و در آغوشِ مهرِ تو ..

 تا همیشه تازه می مانم ..

نگاه کن که چگونه یخِ نگاهِ من ..

ذوب می شود در برقِ نگاهِ تو ..

و دستانِ عاشقم ..

سر انگشت ِ مِهرْبانِ تو را می جویند ..

بدونِ هیچ کلام یا حرفی .. تنها .. نگاه کن مرا ...

بگذار تا نگاه هایمان ... با هم  سخن گویند ....

بگذار بخوانیم از نگاهِ هم ... ناگفته هایِ یکدیگر ....

تا .. جانهایمان با هم یکی شود ..

تا حل شویم در وجود هم ..

دوست دارم این پنجره را

                       

من اینجایم ...

کنارِ سکوتِ خوشایندِ دلم ..

و نگاهم از میانِ قابِ پنجره ...

به رویِ سرزمینِ ناشناخته ی دلهایِ مردمان باز است ..

و گاه چه لذتی دارد برایِ دلم ..

نشستن بر سرِ سفره ی دلِ آدمهایی که..

سفره ی دلشان را  پهن می کنند  در حضورِ نگاهِ  هم  ..

و  کنار سفره ی دلهاشان .... فارغ از قضاوت هایِ بی اساس..

گاه عجب گل می گویند  و می شنوند ..

و گاه چه صبورانه گوش می کنند به دردهایِ دلِ هم ..

من از میانِ قابِ پنجره .. گاه میهمانِ دلی هستم ..

و گاه دلی .. به میهمانیِ دلِ من می آید ..

دوست دارم این پنجره را ..

که به رویِ دلهایِ مردمان باز است ..

نه به رویِ جسمِ خاکیشان ..

                                      

امشب در دریایِ حسِ جدیدِ خود تطهیر می کنم دلم

باید بشویم از رُخَش ..  زنگار

باید پاک کنم دلم .. از شَک

دلِ من .. در تردید .. خواهد مرد

 امشب .. در  حسِ جدیدی  رها خواهم شد

رها از هر چه که خسته می کند دلِ مرا

امشب غرق بارانم

         

خدایا ..

هیچ می دانی که همیشه به موقع به دادِ دلم .. تو می رسی ؟؟

آنجا که خسته ام .. آنجا که دل شکسته ام ..

آنجا که از همه ی عالم و آدم گسسته ام ..

همیشه تو همان دستی هستی که می گیری از دلم غبارِ غمها را

مرسی  خدایِ  قطره ها ... بارانت بر دلم بارید و نگاهِ من تر شد

و من ... از یمنِ وجودِ تو ... تازه تر شدم

                    

آبیِ به این زیبایی ... گاه چه وحشت زاست

کاش دریانوردِ ماهری باشیم ...

تا در دریایِ پر تلاطمِ دنیا

سالم و شاد به مقصد رسیم و رسانیم ..

 دلهای خود و همه ی آنهایی را که دوستشان داریم

افسانه ی نگاه ..

   

پشت یک تنهاییِ معصوم ..

 نگاهی خیره بر خویش  است ..

نگاهی که  گاه لبریز از لبخندُ ..

گاه سرشار از غم هایِ کمابیش است ..

خدایا؟

                                     

خدایا ؟

هستی ؟

 باش .....

تا نترسم از هجومِ غمهایم

تا در کنار تو .. تا همیشه قوی باشم

شب و من و یلدا ....

                                               

در این شبِ یلدا ... می افروزم شمعِ روشنی در دل ..

تا که .. تا خودِ صبح .. کنارِ من و دلم باشد ...

خدایا تو هم کنارم باش ...

تا ... شبم .. شبِ آرامتری باشد

زمان

 

 

                       میخوام به گذشته برگردم

به روزای عاشقی

به روزی که تمام غمهام

در آغوش امنی حل شد

به لحظه های نابی که

تجربه ی دوبارشون محاله

میخوام به گذشته برگردم

به گذشته ای نه چندان دور

به خلوت عاشقانه ای که

داشتنش حالا ی رویاست

صدایم کن

صدایم کن

صدایم کن ازکنج این خلوت تنهایی

صدایم کن

ازپشت هر آبشاربی کسی

صدایم کن

از انتهای تمام جاده ها

وسلام کن به من

به عشق

دشت

وبه آواز چکاوک

که درون قفس جانم

زندانیست

گوش جان شو

صدایم کن ازپشت دیوارسکوت

و

نگاهت راببار به تن خسته ی

بی فردایم

پرم ازشوق پریدن

وهم آوازشدن با تمام

حنجره ها

پیچک عشقت رابه تمام جانم پیوند بزن

وبخوان بامن

با چکاوک

که:

عشق یعنی دوچکاوک یک آواز

عشق یعنی دوقناری یک پرواز

                                                                         چکاوک....

پرنده ی آرزوی من ..

         

پاورچین پاورچین .. راه می روم .. مبادا که بِپَری

تو ای پرنده ی قشنگِ آرزوهایم

من .. با عشقِ تو .. زنده ام

دور نشو زِ من

با نگاه به توست .. که جانِ تازه می گیرم

بگذار نگاهِ آرامم را بلغزانم تا ابد

به رویِ بالهایِ تو

دلم پُر از دانه است

می خواهم که تا ابد

خوشه چینِ دلم باشی

از من جدا مشو

پیشِ من بمان

با سازِ قلبِ من

هم نوا بشو

من و کودک قلبم ..

                     

در من ... کودکی امروز ... داد و قالی کرد

مرا از هر چه حسِ بد ... کودکِ قلبم .. خالی کرد

کودکی امروز ... به من می گفت : مشو غمگین

اگر روزی پایِ دلت لغزید ... اشتباهی  کرد

کودکِ قلبم به من می گفت :

 مگو این دل چقدر خسته است ...

مگو این کوچه بن بست است ...  

مگو دربها همه بسته است ...

مشو نومید .. مشو بی شوق ..

مشو غمگین .. مشو بی ذوق ..

من و این کودکِ شادی که از غصه فراری بود

به رویِ هم خندیدیم ... بساطِ غم .... برچیدیم