حرفی برای همزاد تنهایم ...

            

 کنارِ دریایِ نگهت آرامم ...

---

                  

سرشارم از عطرِ نگاهی که به دلم می پاشی ..

     

                              

یکی هست .. یک جا .. که مرا عشقِ دلش می نامد

او یکی هست .. که حرفهایِ مرا .. از نگاهِ دلِ من می خواند

یکی هست .. یک جا .. که مرا می فهمد

او یکی هست .. که غمهایِ مرا .. از دلِ من می راند

---

شهری هست به نام شهر عشق که نزدیکست.جاییست در عمقِ دلمان .بیا راهی بشویم

 

                                     

من .....

شهری را می شناسم که در آن ... هیچ بدرودی نیست

هر چه هست ... سلام هست و یک لبخند

لبخندی به پهنایِ یک دنیا

لبخندی به زیباییِ یک پیوند

من ......

شهری را می شناسم که در آن ... دیواری نیست

و همه صبح به صبح ... به رویِ دلِ هم می خندند

و در این شهر اثری از غم نیست

و در این شهر اثری از گریه 

یا که قلبی پر از تلخند نیست

و در این شهر ... که شهرِ دلِ ماست

هیچ پایانی نیست 

من عاشقِ شهرِ عشقم

که در آن ... می شود مانا بود

می شود که نَمُرد

این شهرِ قشنگ

حاکمِ عاقل و عادلی دارد همچو دلِ ما

باید راهی بشویم

باید که حتما برسیم

و در این شهر .. باید .. که جاودانه شویم

در جهانی که در آن .. هیچ ابدیتی نمی بینیم

شهرِ عشقی هست ... که حتما ابدیست

با من تو بیا ... تا که مانا بشویم

حیف است بمیرد دل ما

در جهانی که فانیست و گذرا

تو بیا .. راهیِ شهرِ عشقی بشویم

که در آن .. تا همیشه هستیم

جدا از تن ها ی خاکیمان

و دستِ هیچ مرگی

به قلبهایِ ما نمی رسد

و هیچکس با رفتنش .. نمی میرد

شهر قشنگیست .. شهر دل ما

عاشقم به شهرِ عشقی که

جاودانه می کند ما را

در این تنهاییِ ..

با یادِ نگاهت ..

دل خود .. خوش می دارم ...

خوب می دانم ...

که تو هم ...

یکجا ...

با یادی دلخوشی ...

که شاید ..این یاد ... یادِ من باشد ...

شاید تو هم .. کنار تنهایی دلت ...

به یادِ زنی نشسته ای ..

که دلش .. فقط برایِ تو .. جا دارد ..

مثل من ..

که دلی می خواهم ..

که فقط من در دلِ او باشم و بس ...

من که با یادِ دلت .. دلشادم ...

کاش .. تو هم .. به یادِ دل من ... لبخندی بزنی ...

کاش .. از این فرضِ محال ... که من و تو .. مالِ همیم ..

بر دلِ خسته ی خود ... نفسی .. تر و تازه .. بدمی ..