حریر دل♥ ♥ ♥
گهگاهی سفری کن به حوالی دلت شایداز جانب ما خاطره ای منتظر لمس نگاهت باشد
حریر دل♥ ♥ ♥
گهگاهی سفری کن به حوالی دلت شایداز جانب ما خاطره ای منتظر لمس نگاهت باشددرباره من
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
نمی خواهم گلی باشم میان باغ پرخاری؛درختی خالی ازآواز شیرین چکاوکها؛ویا جویی نشسته بی ثمر درحسرت یک قطرۀ باران، ویا درچشمهای عابران مانند یک تندیس زیبا جلوه گر باشم، نمی خواهم چوبرگ زرد پاییزی به زیر گامهای هرکس وناکس فنا گردم،نمی خواهم چوجغدی پیر بر ویرانه های لانۀ عشق آشیان سازم ویا چون قمری شوریده بر هر شاخۀ هرزی بیاسایم؛ نمی خواهم میان دام چاه تیره و گنگی شراب خانگی نوشم؛ ویا در کاخهای پوچ و کاذب اهریمنان با جامه های پر زر و زیور بروی پوست بیچاره آهویی چو گرگی گام بردارم؛اگرباشم بهاری شادو رویایی گذرها میکنم ازبوته های سبز؛ازبال کبوترها؛زگندمها؛زعطرخوب مریم ها چه حالی می دهم گلدان خالی را؛مشوش می کنم اندیشۀ سرد زمستان را؛ بهرویرانه رنگی تازه می بخشم، بهر دل آرمانی تازه می بخشم؛می آویزم بگوش برگ وبستان پچ پچ صدغنچۀ رنگین؛ زعمق برگها شبنم بسازم نرم نرم و ناز وپاورچین؛ زدوری زمستان ابرها گه اشک می بارند وآوازی زروی خشم می خوانند؛ بخوانند وببارند؛این بهاران وجودم کی زابری تیره می گردد؟؟منم اکنون بهاری شاد و رویائی؛ تو هم مهتاب زیبای بهارانی
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
در شبم .. مهتابی. بر دلم .. می تابی. سر بر شانه یِ تنهائیِ من .. می خوابی. و به سازِ دلِ دیوانه یِ من .. می رقصی. با من تو بگو که چرا .. در قفسِ خواب و خیالِ دلِ من .. محبوسی؟
ادامه...
گـــــاهی
گـــــاهی وقتهـــا آدمهــــا ،
از یکـــ جایی به بعــــــد ،از یکـــ روزی به بعـــــــد ،
از یکـــ (( نفــــــــــر )) به بعـــــد ،
دیگــــــــر هیچ چیز برایشان معنی ندارد.
نه رنگـــ ها ،
نه خیـابانهـــا ،
نه فصلهــــــــا….
گاهـــــــی وقتهــــا آدمهـــا
از یک نفــــــــر به بعــــــد فقط دلتنگ اند
ومن . . .
بی نهایتـــــــــ دلتنگم. . .
آنجا که ستاره ها ... تا همیشه تنهایند. آنجا که دستِ هیچ بشری به آن نمی رسد ... جاییست لبریز از سکوتِ دل .. سکوتی که لبالب از فریادهایِ دلِ بیقرارِ شب زده است
در عمقِ شب ...
بنشین ..
بنشین .. تا فراموش کنیم غرش باد و دل بسپاریم به آوای نسیم زندگی را بگذار تا که بتازد بر ما من و ما را چه هراس از طوفان آفرین بر دل بارانی تو که لبخند بر لب سپری می کند این دوران را فردا روز دگر و تو شخص دگری خواهی بود پس لبخند بزن بر دل خود بشکن رنج و تب و بوران را 
حسی به نام اشک
پر از بغضی که باران نمی شود سعی می کنم فکرای قشنگ بکنم اما فکرم هزار جاست و جمع نمی شود و من در آستانه ی حسی نشسته ام به نامِ اشک ..... در جایی که ..... اشک هم ..... قرارِ دلِ بیقرارِ من نمی شود
خدایا
تو را شکر می گویم .. بابت هر چه که دادی با عشق و ندادی با حکمت خود اگر چه گاه می سوزم در جهنم آدمها ... باز هم ممنونم از آرامشی که میدهی به من از سر لطف
نفس بکش دلم
من اگر که گاه ... حرفهایم قشنگ و شاعرانه می شوند
من اگر که گاه ... نفس هایم را عاشقانه می کشم
من اگر که گاه ... در نبض لحظه ها چون رود جاری می شود دلم
می خواهم به خودم ثابت کنم که ....
می توان با همه ی غمها و مشکلات باز هم نفس کشید
می توان وقتی در میان راهِ زندگی خسته است دلم ..
دوباره تکیه کرد به زانوانِ خویش ...
وقتی همه ی حسم را جمع می کنم یک گوشه در دلم ...
و بعد ... جایی ... شاید کنارِ برکه ای ... یا کنارِ حتی یه شاخه گل
حسم را می ریزم در نگاهم و می ریزم به پایِ این تصویرهایِ قشنگ
می خواهم به خودم ثابت کنم ...
که می توان در میان گریه ... خنده کرد
که می توان با یک قطره هم ... رویشی دوباره داشت
که می توان در دلِ کویر ...زایشی دوباره داشت
که می شود بارور کرد .... کویرِ دل
که می شود باور کرد خنده را
که می توان .....
که می توان عاشقانه زندگی را نفس کشید