دوست دارم این پنجره را

                       

من اینجایم ...

کنارِ سکوتِ خوشایندِ دلم ..

و نگاهم از میانِ قابِ پنجره ...

به رویِ سرزمینِ ناشناخته ی دلهایِ مردمان باز است ..

و گاه چه لذتی دارد برایِ دلم ..

نشستن بر سرِ سفره ی دلِ آدمهایی که..

سفره ی دلشان را  پهن می کنند  در حضورِ نگاهِ  هم  ..

و  کنار سفره ی دلهاشان .... فارغ از قضاوت هایِ بی اساس..

گاه عجب گل می گویند  و می شنوند ..

و گاه چه صبورانه گوش می کنند به دردهایِ دلِ هم ..

من از میانِ قابِ پنجره .. گاه میهمانِ دلی هستم ..

و گاه دلی .. به میهمانیِ دلِ من می آید ..

دوست دارم این پنجره را ..

که به رویِ دلهایِ مردمان باز است ..

نه به رویِ جسمِ خاکیشان ..