طوفان در راه است/ لذت ببر از آرامش/ شاید در لحظه ای هیچ چیز نمان

                            

روز است و نگاهی تازه .... 

خدا می داند که گاهی  چقدر دلم خواسته   زمان رامتوقف کنم ..

آنجا که لبخندم عمیق و احساسم سرشار از حسِ زندگیست

آنجا که کنارِ برکه ی احساسم نشسته ام ..

همانجا که نسیمی هم هست ..

و یادی و خاطره ای ...

گاه چقدر دلم می خواهد زمان بایستد و من با آنکه دوستش دارم بمانم ...

زندگی جدایمان نکند ...

 سرنوشت هر چه اراده کردبرایمان رقم نزند ...

گاه در این افکار ... عجب غوطه می خورد دلم ....

دلم می خواست ...

 دریایِ آرامشم زمان را نمی شناخت و همیشه آرام می ماند ...

 دستِ هیچ طوفانی به آن نمی رسید ..

 تا بادبانِ کشتی احساسم همیشه در همان جهت بود که می خواستم ..

 کاش زندگی .. مومی بود در  کفِ دستم ....

 و من هر گونه می خواستم شکل می دادم به آن ..

کاش خالق ثانیه های بهتری  بودم ..

 ثانیه هایی که رد نمی شدند از من  ..

ثانیه هایی که ماندگار بودند..

با این فکر روزم را شروع می کنم که :

حالا که زندگی در جریان است ...

 حالا که هیچ چیز نمی ماند ...

 حالا که نمی شود زمان را متوقف کرد ...

 حالا که می دانم دریا همیشه آرام نیست ..

طوفان همیشه هست ...

سختی ... بلا .. غم  و آه  همیشه هست ..

حالا که می دانم.. هیچکس تا همیشه  نخواهد ماند  ..

و هیچ ابدیتی در هیچ کجا .. پیدا نمی کنم  ..

باید با ذره ذره ی وجودم لذت ببرم از حتی ذره ای قشنگی و شادی

باید بعد از خدایِ آسمان .. من خود .. خدایِ دلم باشم

و خلق کنم هر آنچه خوشحال می کند مرا و دیگرانی را که دوستشان دارم

من .. این منی که می دانم .. هیچ چیز نمی ماند

من .. این منی که می دانم .. جغد غم تا ابد نمی خواند

من .. این منی که می دانم ..

عشق ..

کشتیِ حسم را قشنگتر از هر احساس دیگری می راند

می سپرم دلم را به دست خدای عشق

او خودش می داند که دل کجا برد

خدایا به امید تو ...

برگی دیگه از دفتر زندگیم رو ورق می زنم

با من باش ...

 دستم را رها نکن ...

 تا با احساسِ بهتری زندگی کنم