در خلوت عشق

                                     

در خلوت عشق تو

من مرده بودم،

آن روز که دلت را

راهی جاده ی سرنوشت چشمان دیگری کرده بودی،

من آن شب گم شدم

که لالایی چشمان مرا با  غریبه ی دیگری مقایسه کردی.

شاید مرده بودم

آن هنگام که دستانت را به دیگری می سپردی 

و او را مهمان دلت میکردی.

کسی گفت:(او در سینه اش قلب و رویا ندارد.)

و من او رابه جرم نامهربانی

به قصاص محکوم کرده بودم،

شاید قلب از مردن او

من مرده بودم،

چون نگاه ارغوانی چشمانت را

به چشمانی شبیه تیرگی شب هدیه کردی

و من با نگاه بارانی دیده بودم!