خسته از این همه دوز و کَلَک .. خسته یِ نیرنگ می شه

کُنجِ خلوتِ خاموشِ خودش .. منتظرِ می شینه ..

که یکی بیاد .. که با خیالِ یادش ..

 بتونه خوابایِ رنگی ببینه ..

 یکی که دوست داشتنشو .. دوست داشته باشه ..

نه یکی که دوست داشتنِ او .. باعثِ رنجشش میشه  ..

 آخه اصلا اینطوری نیست

که همه ی دوست داشتن ها ..

 به دلِ آدمها رنگِ شادی بپاشَن ..

بعضی از دوست داشتن ها ..

یه مدلی هستن که .. رنگِ حسرت به دلِ خسته یِ لب

بسته یِ عاشق می پاشَن .